Recent is er een einde gekomen aan een langslepend geschil tussen een accountant en zijn voormalig werkgever. De accountant stelde zijn werkgever aansprakelijk voor schade, geleden ten gevolge van een burn-out. De werkgever had de accountant ruim 25 jaar lang veelvuldig laten overwerken; grote delen van het jaar werkte de accountant 60 uur in de week, met uitschieters van soms bijna 80 uur. Niet verwonderlijk dus dat de accountant noodgedwongen op 26 juni 1997, zijn telmachine ‘in de ring moest gooien’. Op 52-jarige leeftijd belandde de accountant in de WAO. Maar, burn-out of niet, de werknemer toonde zich strijdvaardig en poogde de aldus geleden schade op zijn werkgever te verhalen. Een strijd die uiteindelijk die tot 2012 zou duren, maar ruimschoots de moeite zou lonen.
In 2001 stelde de accountant zijn werkgever officieel aansprakelijk, maar het zou nog tot 2007 duren voordat in eerste aanleg, door de Kantonrechter te Roermond, op de vordering zou worden beslist. De Kantonrechter besloot tot het opdragen van een bewijslast zijdens de accountant. De werknemer moest maar bewijzen dat was overgewerkt in de proporties als gesteld, en voorts dat de burn-out daarvan ook het gevolg was geweest. Bovendien moest de accountant maar bewijzen dat de werknemer van het overwerk en de overbelasting ook op de hoogte was geweest. Uiteindelijk wijst de Kantonrechter te Roermond de vordering af, stellende dat de accountant onvoldoende in zijn bewijslevering was geslaagd.
Maar weer toont zich de onverzettelijkheid van de accountant, medio 2009 tegen deze beslissing in hoger beroep komend. Het Hof te 's-Hertogenbosch moest zich over de kwestie uitlaten en kwam verrassend genoeg tot een heel andere conclusie. Weliswaar committeerde het Hof zich aan de stelling dat de bewijslast aan de zijde van de werknemer behoorde te rusten, maar oordeelde vervolgens op basis van getuigenverklaringen dat de werknemer wel degelijk in zijn bewijsopdracht was geslaagd. De werkgever - die de bui nu voelde hangen - voerde vervolgens een nieuw verweer houdende dat van een burn-out überhaupt geen sprake was; niet een sterk erg argument, waar de rechter dan ook korte metten mee maakte. Evenzo vindt de werkgever geen gehoor in zijn laatste verweer, dat deze zijn zorgplicht toch ruimschoots gestand had gedaan. De rechter redeneert dat het nemen van maatregelen pas nadat de klachten zich al hadden geopenbaard, moet worden beschouwd als, in eigen woorden, 'mosterd na de maaltijd'. Naar de opvatting van de rechter is een deugdelijk beleid erop gericht om te voorkomen dat klachten zich gaan ontwikkelen. Een voor de praktijk belangrijke rechtsregel. De rechter wijst de vordering toe, besluit zelfs tot een voorschot in de schade van € 60.000,00 en stelt dat de concrete schade nog nader dient te worden bepaald (Hof 's-Hertogenbosch 25 augustus 2009, LJN BK0617).
Omdat men het niet eens wordt over de omvang van de materiële en immateriële schade, wordt de kwestie medio 2010 wederom onder de aandacht gebracht van de het Hof te 's-Hertogenbosch. De overwegingen van de rechter doorgenomen, tekenen zich langzaam de contouren af van een 'monstervergoeding' (Hof 's-Hertogenbosch 18 mei 2010, LJN BM8232). Uiteindelijk wordt de zaak in 2012 geschikt voor een bedrag met een beloop van € 370.000,00 als vergoeding voor de aldus geleden psychische schade; de hoogste schadevergoeding in een burn-out zaak ooit.
Thema:
Arbeid
